რელიგია მოინათლა ოპიუმად, მღვდლები მოინათლნენ შავ ყორნებად, ტაძრები გახრწნილების ბუდედ, ხოლო სიწმინდეები იმ ნაგვად, რომელიც აუცილებლად უნდა გატანილიყო. ამიტომაც გადაწყდა, რომ უნდა შექმნილიყო ორგანიზაცია, რომელსაც დაევალებოდა კონტროლი ანტირელიგიურ კამპანიაზე. ამიტომაც 1925 წელს საბჭოთა კავშირში შეიქმნა „მებრძოლ უღმერთოთა კავშირი", რომელიც ერთგვარი მექანიზმი იყო ყველა რელიგიურ კონფესიასთან საბრძოლველად. 1928 წელს აღნიშნული კავშირი არსდება საქართველოშიც, მიზანი კი ამ შემთხვევაშიც უცვლელი იყო... ორგანიზაცია ქმნიდა მცირე კავშირებს საქარველოს სხვადასხვა რეგიონში და მასში გაწევრიანებულ მოქალაქეთა რაოდენობა დღითიდღე მატულობდა. საქართველოში ასვე იქმნებოდა ათეისტური სკოლა-უნივერსიტეტები, არსებობდა ანტირელიგიური მუზეუმი და 1934 წლიდან გამოიცემოდა გაზეთი სახელწოდებით „მებრძოლი ათეისტი", გარდა ამისა შექმნილი იყო „ნორჩ უღმერთოთა კავშირი", რომელიც აერთიანებდა ბავშვებს და მიზნად ისახავდა ახალი თაობის ღმერთის გარეშე გაზრდას, მათ „პავლიკ მოროზოვებად" ჩამოყალიბებას, რომელიც ბავშვებს აჩვევდა მშობლების დასმენას რელიგიურობის შემთხვევაში, ამ მიზეზით ალბათ არც მეგობრის დამსმენი და დირექტორის ბრძანების შემსრულებელი ნორჩი პიონერების საქციელიც არ უნდა გვიკვირდეს „ლუკას სახარებიდან", რელიგიის წინააღმდეგ ბრძოლამ ხომ საზოგადოების ყველა ფენა მოიცვა, ყველა ასაკი, ბავშვი და ღრმა მოხუცები. მათ დაიწყეს ბრძოლა ზღაპრების წინააღმდეგაც კი, და მათი აბსურდულობა იქამდე მივიდა, რომ ზრაპრებს დასაწყისიც კი შეუცვალეს, ვეღარსად ნახავდით: „იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა" და ის საბჭოთა პროლეტარული ფრაზებით შეიცვალა...